Μόλις μια μέρα πριν...

Μία μέρα πριν την επίσημη έναρξη των καλοκαιρινών μου διακοπών...

Τόσα πράγματα που πρέπει να κανονιστούν για να περάσει κάποιος όμορφα, τόσα λίγα όμως στην πραγματικότητα κάνουν την διαφορά και μάλιστα αρκετά από αυτά δεν κανονίζονται.

Η Αθήνα άδεια, με τον κόσμο της να έχει καταφύγει στα χωριά, στα νησιά, στις παραλίες, στα βουνά.

Ο πρωινός ήλιος γρήγορα κάνει την άσφαλτο και πάλι ζεστή, μετά την μικρή ανάπαυλα της νύχτας. Τα πρώτα αυτοκίνητα των τελευταίων εναπομεινάντων βγαίνουν βαριεστημένα να πάνε στις δουλείες τους. Άλλωστε κανείς δεν έμεινε πίσω εάν δεν είχε δουλειά, αλλά και να μην είχε σίγουρα  δεν θα έκοβε βόλτες πρωϊνιάτικα.

Οι άδειοι δρόμοι μειώνουν τις αποστάσεις όχι όμως και το άγχος. Ο κόσμος της οικονομικής κρίσης βλέπει ότι τα πράγματα δεν είναι απλά. Μια λάθος αντίληψη που τα καθοδηγούμενα ΜΜΕ έχουν καταφέρει να περάσουν στο μυαλό των περισσοτέρων.

Στα χωρία πάλι η εικόνα είναι διαφορετική. Τώρα το καλοκαίρι υπάρχει κόσμος, υπάρχει αφθονία φαγητού, υπάρχει χαρά. Ζει διαφορετικά ο κόσμος εκεί και όσοι επιστρέφουν τον αφήνουν πίσω τους. Έρχονται στην Αθήνα για να πεινάσουν με στυλ.

Ξεκίνησα και εγώ για την δουλειά. Το μυαλό μου όμως έχει ξεκινήσει άλλο ταξίδι, αυτό των διακοπών. Ο άδειος δρόμος με βοηθούσε να κρατάω μία σταθερή ταχύτητα και έτσι οι σκέψεις μου συνέχιζαν απρόσκοπτα την τρελή τους πορεία σε μονοπάτια ηρεμίας και χαλάρωσης.

Βγαίνω εθνική και οι σκέψεις σταματούν για λίγο. Κίνηση. Σίγουρα τρακάρισμα σκέφτομαι. Πράγματι λίγα μέτρα αργότερα ένας μοτοσικλετιστής βρίσκεται καθισμένος στην άκρη του οδοστρώματος με δυο - τρεις ανθρώπους να του δίνουν τις πρώτες βοήθειες. Δεν φαίνεται να έχει χτυπήσει σοβαρά. Ευτυχώς φόραγε κράνος. Προσπαθώ να προχωρήσω χωρίς με την σειρά μου να επιβαρύνω την κυκλοφορία του δρόμου. Δυστυχώς όμως είμαι μάλλον από τους λίγους ή καλύτερα ο μόνος που το κάνω.

Ο δρόμος ανοίγει και πάλι. Οι σκέψεις ξαναέρχονται.

Πολλές φορές έχω πει, ότι υπάρχουν περιπτώσεις που η προσμονή και η στιγμή λίγο πριν φύγεις διακοπές ή κάνεις κάτι που πολύ καιρό περίμενες αξίζει περισσότερο από τον ίδιο τον σκοπό.

Πόσο πολύ απολαμβάνω εκείνη την στιγμή...

Φτάνω στην δουλεία, παρκάρω στην πιο κοντινή θέση που θα βρω, θέλω την στιγμή που θα φύγω να μην χάσω ούτε λεπτό. Ψάχνω την ηλιοπροστασία άλλα την έχω πετάξει στο πορτ-παγκαζ από χθες βράδυ. Βαριέμαι να κάνω οποιαδήποτε άλλη κίνηση που μπορεί να χαλάσει την νιρβάνα των σκέψεων μου και έτσι κλειδώνω το αμάξι και κατευθύνομαι στο κτίριο. Ένα όμορφο αεράκι φυσάει και κάνει το βήμα μου πιο ανάλαφρο, οι σκέψεις αποκτούν άλλη διάσταση μιας και νοητά περπατάω σε μια ακρογιαλιά.

Ξέρω ότι η μέρα θα περάσει περίεργα, διότι οι πρώτες πρωινές ώρες θα περάσουν γρήγορα, αλλά οι τελευταίες μεσημεριανές μαρτυρικά αργά. Πάντα έτσι γίνεται , πάντα σε κρατάει ο χρόνος πίσω… ενώ εμείς δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε δευτερόλεπτο. Τόσο άτιμος είναι.

Εγώ όμως θα φύγω. Θα πάρω το αμάξι, θα πάρω την κοπέλα μου και θα εξαφανιστώ. Το ξέρω πολύ καλά πως ότι και να αφήσω πίσω, μερικά πράγματα θα με ακολουθήσουν όπου και να πάω. (Καταραμένη κάλυψη κινητής τηλεφωνίας). Έχω μάθει, με το πέρασμα των χρόνων, ότι σημασία δεν έχει μόνο να φύγεις και να τα αφήσεις όλα πίσω σου, αλλά να αποκτήσεις πράγματα εκεί που θα πάς και να τα κρατήσεις μαζί σου.

Η βάση μας άλλωστε δεν αλλάζει τόσο εύκολα, είτε υλικά είτε ιδεολογικά, αλλά μπορεί να εμπλουτίζεται συνεχώς και μέσα από αυτή την διαδικασία να βελτιώνεται, να εκσυγχρονίζεται, να προσαρμόζεται. Άλλωστε η προσαρμογή είναι ο καταλυτικός παράγοντας για την επιβίωση εδώ και εκατοντάδες χρόνια.

Τελικά διακοπές δεν πάω για  να ξεκουραστώ αλλά για να μπορέσω να επιβιώσω στην τσιμεντένια ζούγκλα, στο χρυσό κλουβί ή απλά πίσω στην καθημερινότητα.

Και δεν περνάει και αυτή η άτιμη η ώρα…

I.M.